विश्वभूषण हे डॉ बाबासाहेब आंबेडकर यांचे वैश्विक नाव असून संपूर्ण जगात प्रामुख्याने त्यांची ओळख आहे ती भारतीय घटनेचे शिल्पकार म्हणून इथे विविध धर्म जाती त्यांच्या नानाविध भाषा रुढी परंपरा असूनही सर्वांना आपापली संस्कृती पालन करण्याचे मुक्त स्वातंत्र्य बहाल करण्याबरोबरच राष्ट्रीय एकात्मतेच्या भावनेचा आदर करण्याची जबाबदारी बरोबरच आपले हक्क आणि अधिकाराची हमी देणारे स्वातंत्र्य समता आणि बंधुभाव या न्याय तत्वावर आधारित  जगातील एक आदर्शवत राज्यघटना बाबासाहेबांनी निर्माण केल्यामुळे त्यांना भारतीय राज्यघटनेचे शिल्पकार म्हणून गौरविले जात असले तरी जगात जितकी म्हणून शास्त्र आहेत त्या सर्वांचाच सखोल अभ्यास केला असल्यामुळे त्यांना केवळ अष्टपैलू म्हणणे देखील त्यांच्या प्रकांड पांडित्याला कमी लेखण्यासारखे ठरणार आहे.कुणी त्यांना कायदेपंडित म्हणतात तर कुणी अर्थतज्ञ तर कुणी मानवतेचा मुक्तीदाता.धर्मशास्त्राचे अभ्यासक, अर्थशास्त्राचे अभ्यासक, कामगार नेते, राजकीय पक्षाचे संस्थापक द्रष्टे विचारवंत विविध सामाजिक चळवळींचे जनक अशा अनेक विद्या पारंगत. असल्याने अनेक अंगांनी  अनेक विशेष नावाने ते जगाला परिचित  असले तरी एक आचार्य अत्रे सोडले तर पत्रकारिता क्षेत्रातील तज्ज्ञांनी, विषमता मूलक विचारसरणी आणि पारंपरिक विषमतावादी मानसिकतेमुळे इथल्या समाज व्यवस्थेने निर्माण केलेल्या. मानसिकतेने बाबासाहेबांच्या पत्रकारितेची दखलच घेतली नाही. त्यांच्या पत्रकारितेकडे जाणीवपूर्वक कानाडोळा केला गेला आहे. इथल्या विषमतावादी  दृष्टचक्रातून अस्पृश्यां सहीत पिचत पडलेल्या इतर तमाम बहुजन वर्गाला आणि समस्त महिला वर्गाला बाहेर काढण्यासाठी त्यांच्या व्यथा जगाच्या वेशीवर टांगण्यासाठी‌ बहिष्कृत लोकांवर होत असलेल्या व पुढे होणाऱ्या अन्यायावर उपाययोजना सुचविण्यास तसेच त्यांच्या उन्नतीची  दिशा ठरविण्यासाठी जाहीर चर्चा करण्यास  वृत्तपत्रासारखे अन्य माध्यम आणि साधन नाही. तेव्हां समाजात विचार प्रवृत्त करण्यासाठी आपल्याजवळही एखादे प्रभावी साधन असावे,आपले हक्काचे वृत्तपत्र असावे हे त्यांना तीव्रपणे जाणवले कारण त्याकाळी प्रकाशित होणारी जी काही  वृत्तपत्रे उपलब्ध होती ती सर्व विशिष्ट जातींंच्या वर्चस्वाची जपणूक करत अशा जाती समुहाचे  हितसंबंध पाहणारी होती.त्यांना अश्पृश्य आणि बहुजनांच्या  हिताची पर्वा  करणे शक्यच नव्हते.ती उघडपणे अस्पृश्यांवर आणि कूट रितीने बहुजनांवर  अन्यायच करणारी होती. या मूक समाजाच्या वेदना व विद्रोह प्रकट करण्यासाठी प्रकाशन माध्यमाच्या गरजेतून एक निश्चित भुमिका घेऊन बाबासाहेब पत्रकारितेकडे वळले.